Σπιναλόγκα

Ένα κήτος παγιδευμένο σε αβαθή νερά. Μία χελώνα που στο καβούκι της κρατά εκατοντάδες χρόνια τώρα, πόλεμο και μάχες. Αίμα και πόνο. Ήττες και νίκες. Μα και εξαθλίωση του ανθρώπινου κορμιού και της αξιοπρέπειάς του.

Ότι ο άνθρωπος γεννά από καρδιά, πάνω σε τούτο το καβούκι έχει γαντζωθεί σαν αχόρταγο όστρακο. Σαν κουρασμένος μαχητής πού βάλθηκε να χαράξει την δική του τρύπα για να ξαποστάσει. Την δική του φωλιά στον χρόνο. Να ζητήσει το δικό του μερίδιο στην ιστορία.

Κι όμως ο πόνος τεράστιος, ανάμεσα σε φυλλώματα και αιωνόβιους πέτρινους τοίχους. Μοναχικό ζωντανό χαλίκι ριγμένο από αόρατο χέρι σε τούτο τον κόλπο, που τα απόνερα του ακόμα ταραγμένα.

Σαν δάκρυα που χύθηκαν από μάτια κόκκινα, υγρά. Από την κούραση μιας μάχης που κερδήθηκε στο τέλος αλλά άφησε χιλιάδες πίσω της τα πτώματα. Μια μάχη σαν όλες τις άλλες μα ενάντια σε αόρατο εχθρό. Εχθρό σαν απ’ αυτούς που άνθρωπος σπαταλάει χρόνο μα και ζωές για να γνωρίσει. Κι αφού γνωρίσει να παλέψει, να αντιμετωπίσει. Να νικήσει.

Ήλιος κατάφορα ζεστός. Γαλάζια θάλασσα γεμάτη από καΐκια που πηγαινοφέρνουν επισκέπτες. Σαν άλλοτε έφερναν θαλασσινούς, πειρατές, πολεμιστές. Σαν τότε έφερναν αρρώστους. Γέλια σαν τότε έφερναν δάκρυα και τρόμο. Μα ο άνθρωπος διψά σαν πάντα και ελπίζει.

Δίψα για γνώση μα και ελπίδα για γιατρειά.

Other informations